Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Άπιαστα όνειρα χάραξαν το νου μου. Τ' άγγιξα με τη φαντασία μου κι εκείνα μου χάρισαν το φως τους. Μια εμπειρία μαγική απλώθηκε μπροστά μου με χρώματα και ήχους. Φόντο λευκό, ζωγραφισμένο από το χέρι ενός παιδιού. Ποιο να 'ταν άραγε εκείνο το παιδί;               *** Σύντομα μεταμορφώθηκαν, πήραν το τελικό τους σχήμα και κυκλώθηκαν από ομίχλη. Δυσδιάκριτα όνειρα κι εγώ διαβάτης, στην είσοδο, προσπαθούσα να δω τι μου έκρυβαν. Ήταν ντυμένα με έρωτα και νύχτες αξημέρωτες. Στο βάθος μουσική -ζω άραγε ή μήπως πέθανα; Μέσα από την ομίχλη, φάνηκες εσύ. Κυκλωμένος από νότες. Με μάτια που έλαμπαν. Αλήθεια ή ψέμα, δεν έμαθα ποτέ. Και ούτε θέλησα... Ζήσαμε μόνοι, κρυμμένοι απ' όλους. Εγώ κι εσύ. Εσύ, το όνειρο. Ένα όνειρο άπιαστο. Όνειρο απατηλό. Μοναδικός μας σύμμαχος η νύχτα. Νύχτες λευκές. Νύχτες που υπήρξαν μόνο στο νου. Νύχτες παραδεισένιες. Νύχτες που δεν τις έζησε κανείς, παρά μόνο εμείς οι δυο. Δεν τις ξέχασα ποτέ. Εσύ, όμως,

Γεννήθηκα 4 Δεκέμβρη, μόλις έσβησε το λυκόφως, ώρα 18:43 . Περίμενα να πέσει το σκοτάδι πριν αντικρίσω τον κόσμο για πρώτη φορά. Το σκοτάδι εκείνο το κουβαλώ ακόμη μέσα μου. Στις σελίδες που γράφω, μόνη μου, στο σκοτάδι ξανά. Γεννήθηκα Δεκέμβρη, απόγευμα, στον αστερισμό του Τοξότη . Ζώδιο, λένε, διανοούμενων. Οι Τοξότες είναι συχνά φιλόσοφοι, συγγραφείς, άνθρωποι σκεπτόμενοι, με φαντασία, αιώνια παιδιά. Κοιτάζω ονόματα. Mark Twain, Jane Austen, Nostradamus, Friedrich Engels, William Blake, C.S. Lewis, Walt Disney... Επέλεξα κι εγώ αυτό το μονοπάτι ασυνείδητα. Χωρίς να ξέρω, βρέθηκα κι εγώ να πολεμώ με λέξεις, να ταξιδεύω σε κόσμους υπαρκτούς κι ανύπαρκτους με τη φαντασία μου. Γεννήθηκα την 4η ημέρα του Δεκέμβρη . Η τετάρτη Δεκεμβρίου είναι η πρώτη μέρα που οι Εβραίοι προσεύχονται για βροχή. Έτσι κι εμένα με σημάδεψε αυτή η μέρα κι έμαθα να σιωπώ και να ακούω τη βροχή. Να δημιουργώ μ' αυτή τη μουσική υπόκρουση. Να νιώθω ζωντανή όταν η αστραπές φωτίζουν το μαύρο ουρανό, ο ά

Πολλοί πιστεύουν ότι συγγραφή είναι να τοποθετείς λέξεις και γράμματα στη σειρά... Κάνουν λάθος. Συγγραφή σημαίνει καταρχήν σκέψη, διανόηση, η δύναμη του νου να ξεφεύγει από τα πρότυπα και να ταξιδεύει σ' ένα κόσμο χωρίς κανόνες. Μια διάσταση αποκλειστική, ελιτίστικη σχεδόν. Οι δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς -πείτε το όπως θέλετε- ήταν πάντα αταίριαστοι άνθρωποι, ριζοσπάστες, τρελοί, ονειροπόλοι, επαναστάτες, απροσάρμοστοι. Εκείνοι ήταν πάντα οι απόκληροι της αποστειρωμένης, ηθικά, κοινωνίας. Το γράψιμο για μένα ήταν πάντα μια διαφυγή. Ήταν -και είναι ακόμη- το καταφύγιο μου. Ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να αδειάζω το "μαύρο κουτί" του μυαλού μου. Το λευκό χαρτί είναι, πράγματι, το μόνο μέρος όπου μπορώ πραγματικά να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να δημιουργώ και να εκφράζομαι δίχως νόρμες, δίχως ορθά πρότυπα, δίχως προσποίηση, δίχως μάσκες, μακριά απ' όσα "δήθεν" φορέσαμε για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Σκέψεις πολλές έχουν βασανίσει το μυαλό