Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα...

Δυο καθημερινοί άνθρωποι. Ένας νεανικός έρωτας. Μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό η Μ. γνώρισε τον Σ. κι έγιναν ζευγάρι. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι παραμύθι. Γνωρίστηκαν όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ίσως όχι όλοι. Η γνωριμία τους, όμως, ήταν η τυπική γνωριμία εφήβων. Δυο 17χρονοι μαθητές Λυκείου που βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας, σ' έναν κατά τ' άλλα συνηθισμένο απογευματινό καφέ. Μαθητές της ίδιας τάξης, στο ίδιο σχολείο, αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Άγνωστοι μέχρι τότε, αόρατοι ο ένας για τον άλλο. Μια πεζή ιστορία, αλήθεια, και βαρετή. Ερωτεύτηκαν με όλη την ορμητικότητα των νιάτων τους, όσο θα μπορούσαν δηλαδή δυο νεαρά παιδιά να γνωρίζουν τι εστί έρωτας. Σε χρόνια πιο αθώα σε σύγκριση με τα σημερινά, όχι πολύ καιρό πριν. Τότε ακόμη που το σεξ δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η ολοκλήρωση. Έννοιες χαμένες τώρα τελευταία. Μοιράστηκαν έναν έρωτα, όχι επικό, ούτε κινηματογραφικό. Έναν έρωτα απλό. Σαν την τροφή. Μι

Υποθέτω πως πάντα ήμουν ανθεκτική στο ποτό... Πάντα έψαχνα έναν τρόπο να ζαλιστώ -να έρθω στο κέφι, έχοντας ωστόσο συνείδηση του τι γίνεται γύρω μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν δύσκολο για μένα.. Έπρεπε να πιω πολύ και τις περισσότερες φορές χωρίς να τηρήσω τους "κανόνες". Αυτή τη φορά επέλεξα ένα πιο "δραστικό" τρόπο να μουδιάσω το νου και τα συναισθήματα μου. Επέλεξα να δοκιμάσω το περίφημο υποβρύχιο - σφηνάκι ουίσκι βυθισμένο μέσα σε ποτήρι γεμάτο μπύρα, το οποίο πίνεις σαν σφηνάκι: μονορούφι. Πριν λίγες μέρες δοκίμασα πειραματικά το πρώτο μου, να διαπιστώσω αν το "σηκώνω". Σήμερα τα διπλασίασα, συνεχίζοντας με λίγα ποτήρια ουίσκι με σόδα. Τελικά το "έχω" ακόμη, κι ας πέρασε καιρός απ' την τελευταία φορά που ήπια. Σύντομα επέλεξα να συντροφέψουν αυτή μου την εμπειρία λαϊκά τραγούδια - πάντα θεωρούσα ότι αυτή η μουσική έχει φτιαχτεί για να συνοδεύει το πιώμα.. Βλέπετε -πείτε το γονίδια, πείτε το συνήθεια, δεν ξέρω- μοιάζει αταίριαστο να

Τη μέρα που σε γνώρισα φώτισε ο κόσμος γύρω μου. Έμοιαζες σαν να ξεπήδησες από ένα παλιό μου όνειρο. Ποτέ μου δεν αντίκρυσα μια οπτασία τόσο αληθινή. Σαν να σταμάτησε εκείνη τη στιγμή ο χρόνος · σαν να υπήρχαμε για λίγο στον κόσμο μόνο εγώ κι εσύ. Στο βλέμμα σου είδα για λίγο τον Παράδεισο. Η φωνή σου έφτανε στ' αυτιά μου σαν μουσική. Το χαμόγελο σου ξεθώριασε όλα τα χρώματα του κόσμου γύρω του. Το άγγιγμα σου μαγικό · δεν ήθελα εκείνη η χειραψία να τελειώσει ποτέ. Δεν χρειάστηκε να σε γνωρίσω. Σε ήξερα από πάντα. Ανάμεσα σε χίλιους ανθρώπους πάλι θα σε αναγνώριζα από τη λάμψη των ματιών σου. Δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Ένιωσα σαν να γνωριζόμασταν από καιρό. Σαν χρόνια να περιμέναμε ο ένας τον άλλον. Πότε θα συναντιόμασταν σε ένα σταυροδρόμι της ζωής. Κλείνω τα μάτια και σ' ονειρεύομαι. Είσαι εσύ μόνη σκέψη μου κι ελπίδα. Σαν να μη μπορεί ο νους μου να σχηματίσει άλλη μορφή παρά μόνο τη δική σου. Δεν μου έκλεψες την καρδιά, ούτε στη χάρισα. Ήτα

Η άβυσσος των ματιών σου. Η φλόγα του βλέμματος σου. Δυο ψυχές που γίνονται ένα. Δυο κορμιά, μια στιγμή. Ένα ατελείωτο κυνηγητό. Ω ανεκπλήρωτε έρωτα. Ήρθε η ώρα για το τέλος. Όλα παίζονται απόψε... Μια νύχτα αποπλάνησης. Θύτης και θύμα και οι δυο. Η νύχτα συνεργός σε μια αποπλάνηση. Το σκοτάδι κρατά καλά κρυμμένα μυστικά. Το τόξο του έρωτα πεταμένο σε μια γωνιά. Τα βέλη του έχουν ήδη καρφωθεί. Ο φτερωτός θεός κοιτά συγκινημένος από ψηλά. Αβάσταχτη η γοητεία της αγάπης... ( 2011 )

Συχνά πίνεις για άλλα και καταλήγεις να θυμάσαι άλλα... Αυτό είναι το κόλπο του. Ο εξαίρετος πόνος της μνήμης. Κάθε ποτήρι αλκοόλ κρύβει μέσα του λίγο μαζοχισμό. Μα από ένα σημείο και μετά ο ίδιος ο πόνος γίνεται παυσίπονο. Τότε βρίσκεις μια σπάνια στιγμή ευτυχίας στη λήθη ·  κι ύστερα φεύγει πάλι από εκεί που ήρθε. Φέρνεις το ποτήρι στα χείλη σου κι ανταλλάσσετε ένα αισθησιακό φιλί. Άλλο ένα ταξίδι στη λήθη ξεκινά...

Μες το ποτήρι του ουίσκι διαγράφεται όλη μου η ζωή. Το κάψιμο του αλκοόλ μουδιάζει τα χείλη μου, για να βγουν οι λέξεις απ το χέρι μου. Και τότε αρχίζω να γράφω. Λέξεις ακατάστατες, συγκεχυμένες, κατακλύζουν το μυαλό μου · το χέρι και το στυλό, κοινωνοί αυτής της εμπειρίας, γράφουν πιστά όσα τους δόθηκαν. Κάποιες προτάσεις δε βγάζουν νόημα, τα τσαπατσούλικα γράμματα κρύβουν μέσα τους συναισθήματα ευγενή -αταίριαστα οπτικά με αυτόν τον γραφικό χαρακτήρα. Το τσιγάρο σύντροφος σε τέτοιες συγγραφικές εμπειρίες. Ο καπνός του με κυκλώνει και δίνει τις απαντήσεις. Μέσα του διαγράφονται οι ιδέες που με τη συγγραφική μου πένα προσπαθώ να αγγίξω. Κοιτώ το διαυγές ξανθοκόκκινο υγρό. Μέσα του όλες οι αλήθειες που προσπαθώ να κρύψω. Όχι απ' τους άλλους, απ' τον εαυτό μου. Το "νοθεύω" με Coca-Cola ·   να γλυκίσει και να καταπιώ ευκολότερα τις πικρές αλήθειες. Το ποτό καθαρίζει συνειδήσεις. Το κάθε ποτήρι ένας μικρός θάνατος · περνά όλη η ζωή μπροστά στα μάτια σου και μετά κενό.

Για πολλούς η καθημερινότητα είναι άσχημη. Όχι για μένα. Έχω μάθει να τη βλέπω σαν λευκό καμβά. Την ομορφαίνω με ιδέες και όνειρα. Όνειρα από μετάξι... Ονειροπολώ μέρα και νύχτα. Στη μοναξιά του σπιτιού και στην πληθώρα του κόσμου έξω. Είναι στιγμές που ονειροπολώ ενώ βρίσκομαι με παρέα. Στιγμιαία, μονάχα, αφαιρούμαι, μα η φωνή των φίλων με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ζοφερή ή όχι, δεν ξέρω να σας πω. Στο νου μου τη ζούσα πάντα σαν drama queen. Δεν το έμαθε κανείς, ποτέ. Μόνο εσείς το ξέρετε. Τα όνειρα μου παίρνουν συχνά μορφή -έχω το συνήθειο να τα φυλακίζω σε λέξεις ή στίχους. Τις πιο πολλές φορές το έργο μένει μετέωρο, δίχως τέλος · μια άλλη ονειροπόληση έχει τρυπώσει στο μυαλό μου. Δεν τις πετώ ποτέ στον κάλαθο των αχρήστων τις μισοτελειωμένες σκέψεις. Μόνο τις αναβάλλω επ' αόριστον, μέχρι το όνειρο να μου χτυπήσει ξανά την πόρτα. Ίσως αύριο ολοκληρώσω τη σκέψη που ξεκίνησα πριν δέκα χρόνια. Μπορεί, δεν ξέρω. Ίσως να καταπιαστώ με μια καινούρια. Ίσως να δώσω μια ολότ

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε κόσμους ονειρικά πλασμένους. Όχι γιατί γεννήθηκαν εκεί, μα επειδή το επέλεξαν. Ο αληθινός κόσμος ήταν πολύ σκληρός και άχρωμος για εκείνους. Σ' εκείνον τον τόπο άνηκαν. Περιτριγυρισμένοι από όνειρα. Όνειρα από μετάξι... Κάποτε έμαθα κι εγώ ότι ο έρωτας δεν είναι για τους ονειροπόλους. Πέρασα πρώτα μαζί σου 30 λευκές νύχτες. Δική σου. Μόνο. Σου έδωσα ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και ίσως κάτι παραπάνω. Σου χάρισα το κλειδί που άνοιγε την πόρτα των ονείρων μου. Για να γνωρίσεις την αλήθεια μου. Μα εσύ δε θέλησες αυτό το δώρο. Ζήτησες κάτι ρεαλιστικό, γήινο. Θέλησα τόσο να στο χαρίσω.. Δεν τα κατάφερα. Δεν ήξερα πώς. Βλέπεις.. Δεν ήμουν κομμάτι του δικού σου κόσμου. Ήμουν πάντα κάτι άπιαστο, ένα αερικό που κατοικεί στη χώρα του ονείρου. Προσπάθησα όμως. Σου χάρισα στίχους και πολυσέλιδα γράμματα. Δεν τα εκτίμησες. Σου χάρισα αναμνήσεις και καλά κρυμμένα μυστικά. Τα περιφρόνησες. Κοιτούσες μόνο το μέλλον. Σου χάρισα συναισθή

Στάθηκα μπροστά στον καθρέπτη και κοίταξα την αντανάκλαση εκείνης της άγνωστης γυναίκας. Κι όμως ήμουν εγώ. Έπιασα ένα μαντιλάκι για να αφαιρέσω το μέικ απ που σαν μάσκα έκρυβε το πρόσωπο μου. Κάθε κίνηση αποκάλυπτε κι ένα θαμμένο συναίσθημα. Σαν ένας αρλεκίνος μ' ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο. Πάει η πρώτη γωνία, πάει κι δεύτερη. Το χαμόγελο στράβωσε, κατσούφιασε. Απαλά, σαν χάδι, παίρνει μαζί του κάθε τι ψεύτικο. Μαζί με τα τεχνητά χρώματα φεύγει και το βάρος της ημέρας που πέρασε. Φεύγουν τα χρώματα και μένει μόνο ένα πρόσωπο χλωμό, σαν άδειος καμβάς. Ένα δάκρυ κυλάει στο αριστερό μου μάγουλο. Άτιμη μάσκαρα, πάντα τα καταφέρνεις να με κάνεις να κλάψω. Σαν να ξέρεις ότι το έχω ανάγκη εκείνο το δάκρυ κάθε βράδυ. Άλλο ένα πέρασμα με το μαντιλάκι. Το υγρό άγγιγμα είναι μια κάθαρση. Όχι δέρματος, ψυχής. Ξαλαφρώνεις από εκείνα τα συναισθήματα που κρατούσες κρυμμένα μέσα σου, να μην τα δουν οι άλλοι. Τώρα είμαι μόνη. Ελεύθερη να καλωσορίσω κάθε συναίσθημα και κάθε σκέψη -καλή και κακή. Ν