Τι είναι άραγε ο βράχος; Να είναι ένα πλάσμα, μια μορφή -κάποτε ζωντανή; Και ποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι; Μήπως δεν έχει και αυτός μιλιά; Μήπως δεν έχει ακούσει κι αυτός κραυγές -πότε σιωπηλές και πότε δυνατές; Μήπως δεν έχει κρύψει αθώα κι ένοχα μυστικά; Ποιος μπορεί τάχα ν' αμφιβάλλει; Λένε πως η πέτρα είναι νεκρή, μα τι πραγματικά σημαίνει πέτρα; Σημαίνει σθένος, δύναμη, να μη λυγίζεις όταν σε χτυπάνε. Κι αυτή με τη σειρά της έχει περάσει χιλιάδες κύματα.. Άραγε να νιώθει η πέτρα; Κι αν ναι, τι νιώθει; Λένε πώς η πέτρα είναι άδεια, μα δεν τους έχει πει κανείς πως το κενό είναι κι αυτό συναίσθημα. Ρωτήστε και την άμοιρη Φλανδρώ που στην αιωνιότητα χαραγμένη η μορφή της -ακίνητη κι αεικίνητη ταυτόχρονα σε μια στιγμή παραφροσύνης- στέκει κι αγναντεύει τα κύματα. Στα σκοτεινά νερά να εξομολογείται τον καημό της. Απ' τα θαλασσινά πουλιά να να ζητά να βρούνε τον καλό της. Μόνη Να περιμένει Για πάντα. Για πάντα;